Рубаі [Амар Хаям] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

каханне,
Птушка лугу світання — гэта каханне,
Слодыч — не толькі адчай салаўя,
Смерць сустрэць без вагання — гэта каханне.
* * *
Дакуль жа будуць у жыцці фалынывасць і мана?
Дакуль вінар жыцця віно мне будзе чэрпаць з дк
Віною хітрасць і падступнасць, што жадаю
Я рэшту дзён лінуць на дол, нібы глыток віна.
* * *
Разбіў мой збан з віном без дай нагоды, о Божа!
Ты зачыніў мне браму асалоды, о Божа!
Віно пунсовае ты выліў на зямлю,
Праклён мне, ці не п’яны ты заўсёды, Божа!
* * *
Глык віна лепш ад царства Кавуса,
За кароны Кубада і Туса,
Ранні ўздых закаханага лепш
За малітву двурушнага хлуса.
* * *
Каханая, збан з піялой узнось, нібы хвалу,
Кружыся каля ручая, ўся ўдзячная святлу,
Бо гэты небасхіл красунь — саперніц поўні
Ператвараў па сто разоў то ў збан, то ў піялу.
* * *
Віначэрп, калі вокала мора жуды,
Уцякаць ад сябе з гіблым сэрцам куды?
А мудрэц, быццам посуд няведання поўны,
Толькі вып’е глыток — і стае на гады.
* * *
Сябры, як разам нас збярэцца многа,
Давайце цешыцца красой адзін з другога,
Мяне, як магаў, абнясуць віном,
Згадайце добрым словам: быў нябога.
* * *
У пыл і прах насельнікаў магіл
Ператварыў няшчадны небасхіл.
Што за віно: аж покуль Судны дзень той,
Хоць нешта зразумець не маюць сіл.
* * *
Хаям, таго саромеецца лёс,
Хто прамяняў на смутак радасць кроз,
Смакуй віно пад гукі лютні з чары,
Пакуль на чару камень не падрос.
* * *
Спачатку ружам небасхіл дасць на зямлі святло,
Каб потым іх сарваць і зноў ператварыць у тло,
Каб неба прах, нібы ваду, ўбірала,
Да дня ўваскрэсення б кроў прыгажунь ліло.
* * *
Як бразнуў учора аб камень я збан паліваны,
Быў п’яны, таму разгуляўся мой гнеў расцугляны.
А збан мне і кажа на мове патайнай сваёй:
«Ты стаў, як і я, мы абодва не варты пашаны».
* * *
Сказаў: «Не буду піць пунсовага віна,
Віно ёсць кроў лазы, піць кроў — адна віна».
А старац розуму спытаў: «Ці ты сур’ёзна кажаш?»
Я зноў: «Мне піць як жыць. І мой зарок — мана».
* * *
Бяздомнік, ты, як мяч гаўчана долі,
Нідзе сябе не выкажаш ніколі.
Той, хто на пошук кідае цябе,
Сакрэт трымае, ўсё ў ягонай волі.
* * *
Сонца пакінула рання аркан у блакіце,
Кай-Хусроў поўдня ў чару кінуў шарык у спрыце.
Пі віно, бо кахання світанкавы крык
Паўтарыўся ў сусвеце рэхам радасці: «Піце!»
* * *
Ці ёсць куток той, дзе знайсці спакой,
Ці ўсё ісці дарогаю цяжкой?
Хоць праз сто тысяч год бы мець надзею
З зямлі травою прарасці жывой.
* * *
Калі тварэц таго не захацеў, што я хацеў,
Не загучыць тварцу, як хваласпеў, што я хацеў,
Як тое ісціна, што ён хацеў, дык значыць —
Грэх тое і ў тварца абудзіць гнеў, што я хацеў.
* * *
А ганчар такі вылепіў чары галоў
І ганчарства ў майстэрства высокае ўзвёў,
Чару дном дагары над сурвэткай жыцця ён паставіў
І напоўніў гаркотай яе да краёў.
* * *
Той, хто стварыў мяне, ніяк я не згадаю,
Стварыў для пекла ён мяне, а ці для раю.
Кумір, барбіт і чара з краю нівы —
Бяру гатоўкай, а яму — рай пазычаю.
* * *
Дзе б ружы і цюльпаны ні раслі,
Яны ўзышлі з крыві паноў зямлі.
Фіялка вырасце — радзімка гэта
На твары тых красунь, што адцвілі.
* * *
У міг, як ранне засінеецца нявінна,
Рука трымацьме шал віна, як плод галіна.
Раз людзі кажуць, што гарчыць віно,
Таму якраз віно быць ісцінай павінна.
* * *
Не варта сэрца даць памеціць сумнай меце,
Іслам спаведваць — трэба мець адно на мэце,
Жаданням сэрца патураць і піць віно,
Бо