Абсяг [Рыгор Барадулін] (fb2) читать постранично, страница - 27
- Абсяг 255 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Рыгор Барадулін
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
Капрызлівым небам нагоды,
За кожную хвалю святла,
За кожную хвілю пагоды,
За кожны апошні вал,
За кожны прыліў утрапення,
За кожны начы прычал,
За кожны золак здзіўлення,—
Я ўдзячны табе адной
За слодыч забытага болю.
Хоць смяг ля вады пазной,
Хоць чуў перуноў уволю.
Якой даўгатой, шыратой
На карце цябе абразіць?
Салёнай была, крутой,
Ды прэснай —
Ні ў якім разе!
* * *
Па плячы
Сасну сячы,
Як падаўся ў лесарубы.
Веек касачы
Сачы,
Каб шапталі вочы: «Любы».
Кленчы харашбе
У журбе.
Пал бяры ў цярпеныя цуглі.
«Я хачу цябе» —
Мальбе
Вусны рызыкай абвуглі!
* * *
Ты мне даруй за лістапад
Маёй журбы! Лісты
Наіўны вецер неўпапад
З далёкай гнаў вярсты.
Твайго спакою лістабой
У вырай нёс лісты,
Клін, не заўважаны табой,
Жаўцеў ад гаркаты.
Тваёй пагарды ліставей
Садзьме мае лісты.
Забудзь мяне — і так лацвей,
Вясней нанова ты.
Я вырай да сябе прыму.
Знядбаныя лісты,
Магчыма, пра маю зіму
Напомняць з нематы...
* * *
Пад акном у цябе
ў цішыні на экране,
Як паўторныя фільмы,
ідуць цягнікі:
І трывожны паўночны,
і спалоханы ранні,
І паўдзённы, будзённы
ад злой талакі.
На імгненне прымоўкне
дасведчаны вечар,
Лістадзённік вятры
адгарнуць наўздагад.
Толькі мой неспакой —
звар'яцелы дыспетчар
Знае радасці графік
i суму расклад.
Цяжкаважкі састаў
нагружаю спаўна я,
Зноў цягнік-летуценнік
ляціць пад адхон.
Пальцы шпалаў дрыжаць
Я сябе ўспамінаю
У запаволеных кадрах
вагонных акон...
* * *
Памяць крыўду трымае ўчэпліва,
Перабірае ружанец дробязей.
Як ты рэўнасць маю ні зацеплівай,
Ты яшчэ мне жаданей робішся.
Пераправу не знаю палю чыю,
Яблык я надкушу з забаронаю.
Ты такая наіўна-калючая,
Бо ласкава-безабаронная.
* * *
Ні словам не адгукнулася ты,
Маўчала — да нематы —
Трывала.
Усе мае да цябе лісты
Ты
Смутку майму дыктавала!
* * *
Iмклівы час такі,
Што следу не відно.
Ці мне пісаць з рукі,
Ці след забыць даўно
Крыўдлівыя радкі
Пра цёмнае акно?
Дзён светлых камянькі,
Напэўна, злецяць дно
Забытлівай ракі.
Ды ўспомні заадно
Тады мае радкі —
І не тушы акно!..
* * *
Мы лехі смутку полем,
Расады ўцехі мала.
Была крыўдлівым болем
Балючай крыўдай стала.
Мы гналі цень аварый
Над змоўкласцю абвалу.
Была абложнай хмарай —
Хмурынкай жалю стала.
Грамаадвод закляты,
Лаўлю грымоты стала.
Была,
Ды не сплыла ты,
Ты стала —
Не растала...
* * *
Як цемру выкрасці ў начы,
Пазычыць радасці журбе?
Як мне сябе перамагчы,
Перамагчы цябе — ў сабе?
Ці так да скону й валачы
Мне ланцугі тугі ў жальбе?
Як мне цябе перамагчы,
Перамагчы сябе — ў табе?
Крычы хоць крыччу, хоць маўчы,
Ласкавы парастак скрабе,
І ныюць рэўнасці карчы.
І рунь, і ляда ў варажбе.
Последние комментарии
1 день 18 часов назад
1 день 18 часов назад
1 день 19 часов назад
2 дней 7 часов назад
2 дней 7 часов назад
2 дней 7 часов назад