Бывай, зброя! [Эрнест Миллер Хемингуэй] (epub) читать постранично, страница - 3

Нехта ўвайшоў, і ў адчыненыя дзверы я ўбачыў, як падае снег.

— Цяпер ужо наступлення не будзе, калі выпаў снег,—сказаў я.

— Вядома, не, — сказаў маёр. — Пайсці б вам зараз у адпачынак. Паехаць у Рым, у Неапаль, у Сіцылію...

— Няхай ён едзе ў Амальфі, — сказаў лейтэнант. — Я дам вам пісьмо да маіх родзічаў у Амальфі. Яны вас палюбяць,як сына.

— Няхай ён едзе ў Палерма.

— А яшчэ лепей на Капры.

— Мне хацелася б, каб вы пабывалі ў Абруцах і пагасцявалі ў маіх родзічаў у Капракота, — сказаў святар.

— Вельмі яму трэба ехаць у Абруцы. Там снегу больш, чым тут. Яму што, любавацца сялянамі? Няхай едзе ў цэнтр культуры і цывілізацыі.

— Туды, дзе ёсць прыгожыя паненкі. Я дам вам адрасы ў Неапалі. Цудоўнай прыгажосці маладыя дзяўчаты — і ўсе ля мамаў. Ха-ха-ха!

Капітан разагнуў пальцы з кулака, падняў вялікі палец і растапырыў астатнія, як робяць, калі паказваюць кітайскія цені. На сцяне быў цень ад ягонай рукі. Ён зноў пачаў гаварыць на няправільнай мове:

— Вы ад'ехаць вось такі, — ён паказаў на вялікі палец, — а вярнуцца вось такі, — ён дакрануўся да мезенца. Усе засмяяліся.

— Глядзіце, — сказаў капітан. Ён зноў растапырыў пальцы. Зноў полымя свечкі адбіла на сцяну іхні цень.Ён пачаў з вялікага і назваў усе пяць пальцаў: sotto-tenente¹(вялікі), tenente² (указальны), capitano³ (сярэдні), maggjore⁴ (безыменны) і tenente-colonello⁵ (мезенец). — Вы ад'язджаеце sotto-tenente! Вы вяртаецеся tenente-colonello!

Усе засмяяліся. Кітайскія цені капітана мелі вялікі поспех. Ён зірнуў на святара і выгукнуў:

— Святар кожную ноч сам па сабе! — Усе засмяяліся.

— Едзьце ў адпачынак зараз жа, — сказаў маёр.

— Шкада, што я не магу паехаць разам з вамі, усё вам паказаць, — сказаў лейтэнант.

— Калі вы будзеце вяртацца, прывязіце грамафон.

— Прывязіце добрыя оперныя пласцінкі.

— Прывязіце Каруза.

— Каруза не прывозьце. Ён вые.

— Паспрабуйце вы гэтак завыць!

— Ён вые. Кажу вам, ён вые.

— Мне хацелася б, каб вы наведалі Абруцы, — сказаў святар. Усе астатнія шумелі. — Там добрае паляванне. Народ у нас слаўны, і зіма сухая і ясная, хоць і марозная. Вы маглі б пажыць у маіх родзічаў. Мой бацька апантаны паляўнічы.

— Ну, пайшлі,— сказаў капітан. — Мы ісці ў бардэль, а то зачыняць.

— Дабранач,— сказаў я святару.

— Дабранач,— сказаў ён.

РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ

Калі я вярнуўся з адпачынку, мы ўсё яшчэ стаялі ў тым жа гарадку. У ваколіцах было значна больш артылерыі, і ўжо пачалася вясна. Палі былі зялёныя, а на лазе з'явіліся маленькія зялёныя парасткі; на дрэвах ля дарогі выплылі маленькія лісцікі, і з мора чуўся ветрык. Я ўбачыў горад, і пагорак, і стары замак на выступе пагорка, а далей горы, бурыя горы, крыху афарбаваныя зелянінай на схілах. У гарадку пабольшала гармат, адкрылася некалькі новых шпіталяў, на вуліцах сустракаліся англічане, часам англічанкі, і ад абстрэлу пацярпелі яшчэ некалькі дамоў. Было цёпла, і пахла вясной, і я прайшоў па абсаджанай дрэвамі вуліцы, цёплай ад сонца, прамені якога падалі на сцяну, і ўбачыў, што мы займаем усё той жа дом і што як быццам нічога не змянілася за гэты час. Дзверы былі адчыненыя, на лаўцы ля сцяны сядзеў на сонцы салдат, санітарная машына чакала ля бакавога ўваходу, а за дзвярыма мяне сустрэў пах каменнай падлогі і бальніцы. Нічога не змянілася, толькі зараз была вясна. Я зазірнуў у дзверы вялікага пакоя і ўбачыў, што маёр сядзіць за сталом, акно адчынена і сонца свеціць у пакой. Ён не бачыў мяне, і я не ведаў, ці з'явіцца мне з рапартам ці спачатку пайсці ўверх і пачысціцца. Я вырашыў пайсці наверх.

Пакой, які я дзяліў з лейтэнантам Рынальдзі, выходзіў у двор. Акно было адчынена, мой ложак засланы коўдрай, і на сцяне віселі мае рэчы, процівагаз у прадаўгаватым бляшаным футарале, стальная каска на тым жа кручку. Ля ложка стану мой куфэрак, а на ім мае зімовыя боты, бліскучыя ад тлушчу. Мая вінтоўка аўстрыйскага ўзору з васьмігранным варанёным ствалом і зручным прыгожым, з цёмнага арэха прыкладам вісела паміж ложкаў. Я згадаў, што тэлескапічны прыцэл да яе схаваны ў куфэрку. Рынальдзі, лейтэнант, ляжаў на іншым ложку і спаў. Ён прачнуўся, калі пачуў мае крокі, і ўзняў галаву з падушкі.

— Сіао!⁶ — сказаў ён. — Ну, як бавілі час?

— Выдатна.

Мы паціснулі адзін аднаму рукі, а затым ён абняў мяне за шыю і пацалаваў.

— Уф! — сказаў я.

— Вы брудны, — сказаў ён. — Вам трэба памыцца. Дзе вы былі, што рабілі? Расказвайце пра ўсё адразу.

— Я быў усюды. У Мілане, Фларэнцыі, Рыме, Неапалі, Віла-Сан-Джавані, Месіне, Таарміне...

— Проста чыгуначны даведнік. Ну, а цікавыя прыгоды былі?

— Былі.

— Дзе?

— Milano, Firenze, Roma, Napoli...

— Досыць. Скажыце, а дзе было сама лепей?

— У Мілане.

— Таму што гэта была першая прыгода. Дзе вы яе сустрэлі? У «Нова»? Куды вы пайшлі? Як усё было? Расказвайце адразу. Засталіся на ноч?

— Так.

— Ну і што. Зараз і ў нас тут цудоўныя дзяўчаткі. Новенькія, першы раз на фронце.

— Ды ну?

— Не верыце? Вось пойдзем сёння, самі ўбачыце. А ў горад з'явіліся прыгожанькія маладыя