Евангелле ад Мамы [Рыгор Барадулін] (fb2) читать постранично, страница - 3
- Евангелле ад Мамы 760 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Рыгор Барадулін
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (60) »
Тры свечкі святла
Айца й Сына й Духа Святога.
Тры полымі вера звяла
У полымя сэрца Бога.
Трысвечча.
Трохкутнік.
Трысцё.
Трысцен.
Трыадзінства.
Трыпутнік.
Спрадвечча.
Прадонне.
Жыццё.
I раскрыжаваны пакутнік.
Cледам Эклезіяста
* * *
Усё — пачатак тла і лоўля дзьмушак,
I млоснасць духу — ўсё лухта лухты.
Спадаюць дні, як ягады ў гарнушак,
I мы — як з дрэва існасці лісты.
Ёсць марны дол — карэе ў ім карэнне,
Ёсць неба мары — ў ім шумяць вярхі.
I кожны долю сам сваю сустрэне,
I знойдуць самі кожнага грахі.
Мука пакут прасеецца праз сітца
Ад халадоў знямоглай глухаты.
I ў вырай будзе зноў душа прасіцца.
Усё — лухта лухты. I ўсё з лухты.
* * *
Узыходзіць сонца, каб зайсці,
I заходзіць узысці нанова.
Што было, паўторыцца ў жыцці,
Бо жыццё — няспыннасці аснова.
I нікуды сонцу не ўцячы,
Не даверыць клопат свой нікому.
Прыцемкі — паслугачы начы —
Гоняць стому з пасвішчаў дадому.
Крэсівам святла па прамяні
Веры б’е ад цемры абаронца.
Мільгацяць у колах прамяні.
Узыходзіць і заходзіць сонца.
* * *
Вецер да поўдня ідзе
I пераходзіць да поўначы,
Студзячы ўсмешку вадзе,
Грудзі абсягавы поўнячы.
Хмары, як ветразі, пне,
Голас вяртаючы пошчаку.
У незабітай труне
Вусны казыча нябожчыку.
Б’ецца над поплавам сноў
Белаю весткаю чаіца.
I на кругі свае зноў
Вецер з пакорай вяртаецца.
* * *
Пра былое памяці няма,
Як і пра наступнае не будз.
Снегам замяце свой след зіма,
Голас свой вясна схавае ў гудзе.
Клёк свой ашчаджае нездарма
Памяць, не падлеглая аблудзе,
Памяць кажа пра сябе сама,
Покуль не заблытаецца ў хлудзе.
Забыццё пасунецца саўма
Па сусветнай перамерзлай грудзе.
Кожны век, пазбыўшыся ярма,
Пра намеры добрыя забудзе.
* * *
Бачаннем не насыціцца вока,
Слуханнем не напоўніцца вуха.
Весялосць спее белааблока,
Чарнахмара збіраецца скруха.
Вока ценіцца цемрай зайздроснай,
Вуха глушыцца чуткай і плёткай.
Сонца ў радасці маткаю хроснай,
Цемра ў смутка багатаю цёткай.
Бачыць хочацца за даляглядам,
Чуць жадаецца за цішынёю.
Гэта вочы чые з зарападам
З неба сыплюцца сіняй маною?
* * *
Болей мудрасці — болей смутку.
Памнажаюць веды тугу.
Круціць час туману самакрутку,
Завітаўшы на луг на бягу.
Луг пазнання, багаццем дужы,
Багавейна цвіў і цвіце.
Матылькамі шчырыя душы
Ловіць сэнс на глухой вярсце.
Смак адчуць прыправы гаркавай
Кожны хоча, дзе толькі льга.
На зацятым лузе атавай
Узыходзіць мудра туга.
* * *
Адпускай свой хлеб па ўдзячных водах,
Каб яго знайшлі па сплыве дзён.
Памятай бяды галодны подых.
Цешся, покуль жорны круціць млён.
Млён не любіць гнуцца, бо трывалы.
Сківіцы цяжкія ў камянёў.
Між таком і полем інтэрвалы,
Як прывалы ў памяці агнёў.
Сніцца рунь праросламу зярнятку.
На таку свой лоб не кволіць цэп.
Сноп засватаў ніву. І спачатку
Пачынае шлях нязводны хлеб.
* * *
Хто вецер назірае,
Таму не йсці з сяўнёю.
Ягонай даланёю
Не тхне ралля сырая.
Ён думкай засявае
Магчымую прастору,
Дзе правяла разору
Прапаўшчына сівая.
Ён чуе звон вясёлы
Высокага калосся.
I толькі адгалоссе
Зрэдчас кранае долы.
* * *
Таму не жаць, хто сочыць за аблокамі.
Таго не ведаюць аблокі самі,
Ці ападуць дажджыстымі абломкамі,
Ці праплывуць рагатымі ласямі.
Бо летуценнік прывіднымі мерамі
Свой ураджай нязжаты вымярае.
Так і нябёсы важаць
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (60) »
Последние комментарии
20 часов 17 минут назад
20 часов 19 минут назад
21 часов 17 минут назад
21 часов 40 минут назад
1 день 15 часов назад
1 день 15 часов назад