Петраград — Брэст [Іван Пятровіч Шамякін] (fb2) читать постранично, страница - 199

разумеюць, на што ідуць.

Задаволены сабой і сялянамі, Багуновіч з удзячнасцю падумаў пра іншага эсэра — Назара Бульбу. Дзе ён? Ці прыжыўся ў партызан? Напэўна, прыжыўся, гэта яго стыхія. Сумленны народнік.

Зноў прайшоў па фае ў бок сцэны, дзе дзяжурылі двое чэкістаў, з якімі яго пазнаёмілі. І тут яго ўвагу прыцягнула група людзей. Іх было чацвёра, яны стаялі каля дзвярэй, што вялі на сцэну. Уласна кажучы, яго пільнасць узрушыў афіцэр у форме капітана французскай арміі. «А гэты як трапіў сюды?»

Ніхто не гаварыў, што на з'ездзе могуць быць чужаземцы. Побач з капітанам стаяў высокі чалавек у палінялым футры, таксама па выгляду і адзенні не рускі.

Спіной да Багуновіча стаяў невысокі каржакаваты чалавек у кепцы, у асеннім паліто з плюшавым каўнерыкам.

Багуновіч пачуў, як ён сказаў па-французску, грасіруючы больш, чым таго патрабавала мова:

— Не. Я не баюся. Я не скрываю: на партыйным з'ездзе была больш сур'ёзная апазіцыя, аднак дзве трэці дэлегатаў з'езда прагаласавалі за мір. Зараз я паднімуся на трыбуну — і мірны дагавор будзе ратыфікаваны. Можаце, панове, пісаць дэпешы панам Вільсану і Клемансо. Для іх гэта будзе горкая пілюля.

Чалавек у футры засмяяўся і нешта сказаў па-англійску, чалавек у паліто таксама адказаў яму па-англійску.

Багуновіч, пачуўшы такую размову, не мог не падысці бліжэй. Хто так упэўнена гаворыць?

У гэты міг чалавек у паліто ступіў убок, павярнуўся, і Багуновіч не адразу паверыў сваім вачам: Ленін! Няўжо Ленін? Ды ён жа! Ён! Усё такое ж, як на партрэтах... лоб, бародка... Ды і словы... Ніхто іншы так упэўнена сказаць не мог! Па-французску... Сяргей адчуў і шчасце, і разгубленасць. Адбылося тое, пра што ён марыў у бяссонную ноч: ён побач з Леніным! Ленін ходзіць так проста па фае? Размаўляе з нейкімі чужаземцамі? Што ж у такой сітуацыі рабіць яму? Трэба ж ахоўваць з'езд, Леніна. Як ахоўваць? Як мала ім далі інструкцый!

А Ленін, між тым, зноў сказаў па-французску:

— Толькі інтэлігенты, адарваныя ад народа, як нашы «левыя», могуць не бачыць, што рабочыя, сяляне, салдаты... былыя салдаты — іх на з'ездзе большасць — усе за мір. Адзін з нашых «левых» сказаў: «Ленін аддае прастранства, каб выйграць час». Гэта адзінае разумнае, што сказалі людзі фразы. Так, мы адступаем, каб выйграць час, бо мы не сумняваемся: час працуе на нас.

Ленін павярнуўся, як бы шукаючы некага вачамі, і раптам звярнуўся да Багуновіча:

— Вот ты, таварыш...

— Я?— разгубіўся Сяргей, азірнуўшыся: да каго звяртаецца Ленін.

— Вы, вы. Вы ваявалі? — спытаў Ленін.

Сяргей адказаў па-французску: няхай чуе афіцэр саюзнай арміі!

— З восені чатырнаццатага і да...

— Вы — афіцэр? — Ленін спытаў па-руску, без здзіўлення, спакойна; здзівіліся чужаземцы, гэта было відно па выразу іх твараў.

— Камандаваў ротай. Пасля рэвалюцыі мяне выбралі камандзірам палка. Мой полк разгромлены васемнаццатага лютага...

— Значыцца, вы — за мір? — па-французску спытаў Ленін.

— Занадта многа, таварыш Ленін, я пахаваў дарагіх мне людзей, каб быць за вайну. Мне здавалася, я патану ў крыві... Мы, франтавікі, захлыналіся...

Ленін схіліў галаву, як у хвіліну жалобы, памаўчаў, маўчаннем гэтым выказваючы спачуванне.

Сяргей падумаў пра Міру, і спазма болю сціснула сэрца, горла. Спалохаўся, што калі Ленін спытае пра тых, каго ён пахаваў, то ён не здолее адказаць. Слёзы — не ганьба. І аднак не да твару яму, баявому афіцэру, перад... не, не перад Леніным, Ленін зразумее! — перад чужаземцамі выяўляць сваю слабасць.

Ды Ленін як бы пачуў яго стан, можа, прачытаў у вачах, бо ўглядаўся пранікліва, ласкава. Сказаў чужаземцам:

— Вот, пан Робінс, грамадзянін Садуль, вам адказ ад імя інтэлігенцыі... афіцэраў, якімі нас, бальшавікоў, палохаюць... перадавых афіцэраў... народных,— і павярнуўся да Багуновіча, працягнуў руку, сказаў па-руску: — Дзякую вам, таварыш, за падтрымку ў маёй спрэчцы з апанентамі. Вельмі важна мець ваш голас за мір.

Капітан Садуль запрасіў Багуновіча сесці з імі ў ложу.

— Памажыце нам у перакладзе. З нашым веданнем рускай мовы нам немагчыма будзе зразумець усе нюансы палітычнай дыскусіі.

Сяргей на момант разгубіўся: мае ён права прыняць такое запрашэнне? Пасля вырашыў, што з ложы ён будзе хораша бачыць увесь партэр: назіраць за дэлегатамі, тым больш што якраз пад гэтай ложай сядуць праціўнікі Леніна — эсэры, меншавікі.

Пасля ленінскай падзякі; поціску рукі Багуновіч быў па-асабліваму ўзрушаны, і, як часта ў апошні час, хвіліны высокай усхваляванасці затуманьваліся смуткам.

Зала ўзарвалася авацыяй на прапанову Свярдлова выбраць Леніна ганаровым старшынёй з'езда. Дзевяць дзесятых людзей падняліся ў адным парыве, вітаючы правадыра. Не падняліся толькі тыя, што сядзелі пад самай іх ложай, кучка інтэлігентаў. А капіталіст Робінс і сацыяліст Садуль таксама ўсталі і гучна пляскалі ў далоні.

Багуновіч у душы падзякаваў чужаземцам: калі нават яны зрабілі гэта з-за сваёй выхаванасці, у знак добрага тону, усё роўна гэта хораша. І ён адчуў пагарду да